Tanie domki na wczasy

Sulęczyno

24 July 2013r.

SULĘCZYNO to duża gminna wieś, położona 14 km na południe od Gowidlina, przy trasie Kartuzy-Bytów, przy południowym krańcu jez. Węgorzyno. Najstarsza informacja o Sulęczynie zachowała się z 1224 roku, kiedy to wieś wchodziła w skład kasztelanii chmieleńskiej. Od roku 1365 Sulęczyno było własnością Piotra z Rusocina, a w XVI wieku dokumenty wymieniają niejakich Bellowów. Najdłużej, bo w latach 1585-1751 Sulęczyno znajdowało się w rękach wielce zasłużonej "' dla Korony Polskiej rodziny Heidensteinów. Protoplasta sulęczyń-skiej gałęzi tego rodu był sekretarzem Batorego i przeszedł do historii jako autor kroniki z wyprawy Batorego przeciw Moskwie. Heidensteinowie w 1616 roku ufundowali tu pierwszy drewniany kościół. W końcu XVIII wieku dobra sulęczyńskie przejęła rodzina Łaszewskich, których ostatecznie życie ponad stan zmusiło do odsprzedania majątku państwu. Niemcy szybko ocenili możliwości rolnicze piaszczystych ziem wokół wsi i utworzyli tu nadleśnictwo. Już przed wojną Sulęczyno, ze zwartym centrum i murowanymi domami sprawiało wrażenie niewielkiego miasteczka. XVIII-wieczny dwór Heidensteinów, przebudowany w XIX wieku przez Łaszewskich i po II wojnie światowej przez Lasy Państwowe, stanowi dziś ośrodek wypoczynkowy. Najstarsza jest jego część centralna, a oba skrzydła powstały po roku 1920. Działający tu ośrodek kilkakrotnie uzyskał nagrodę, jako najlepszy obiekt noclegowy w pow. kartuskim. Dwór otacza niewielki park z przystanią i małym kąpieliskiem nad jez. Węgorzyno. Znajduje się tu także kort tenisowy i wiata ogniskowa. Neogotycki kościół parafialny przy al. Zwycięstwa jest drugą w historii Sulęczyna świątynią. Zbudowano go w 1874 roku, po pożarze wcześniejszego drewnianego kościółka, ufundowanego jeszcze przez Heidensteinów. W kościele znajdują się trzy barokowe ołtarze uratowane z pożaru oraz płyta nagrobna fundatorów. Na tyłach kościoła stoi krosnowa dzwonnica. Ścieżka „Brzegiem jez. Węgorzyno" liczy niespełna 2 km i wiedzie wzdłuż południowego i wschodniego brzegu jeziora. Wytyczono ją w 2004 roku, a na trasie ustawiono 16 punktów dydaktycznych z tablicami informacyjnymi. Początek i koniec ścieżki znajduje się na ngu przy ul. Sosnowej. Na trasie jest też punkt widokowy oraz gminne kąpielisko (z pomostem i wypożyczalnią kajaków). Słupia, jedna z większych przymorskich rzek, przepływa przez środek Sulęczyna. Niewielka ta rzeczułka, 2 km na zachód od wsi, po pokonaniu odcinka przełomowego, napędza liczący ponad 50 lat tartak. Malowniczy jest szczególnie ostatni odcinek przed tartakiem, który wzburzona rzeka pokonuje drogę pośród różnej wielkości polodowcowych głazów. Poniżej tartaku, koło mostu na drodze do Suchej znajduje się pole biwakowe i wypożyczalnia kajaków. OSTRÓW MAUSZ to niewielki przysiółek leżący na półwyspie jez. Mausz, 8 km na zachód od Sulęczyna. Mausz jest jednym z największych jezior środkowych Kaszub. Głębokie, bardzo długie, posiadające kilka zatok, od dawna przyciąga turystów i wędkarzy. Ostrów Mausz to dawna wyspa, której stałe połączenie z lądem nastąpiło w pierwszej połowie XX wieku. W Ostrowiu Mausz działa dziś potężny ośrodek wypoczynkowy Milo Mausz i gospodarstwo rybackie. W przeszłości u nasady tego półwyspu leżała wieś GRABOWO. W okresie międzywojennym pożar strawił ją jednak doszczętnie i nie została odbudowana. Dopiero w łatach 70. i 80. XX wieku powstało tu kilkadziesiąt domów letniskowych i filialny kościółek parafii w Parchowie. Tragiczny pożar, tym razem lasów, miał tu miejsce na początku lat 90. ZDUNOWICE to nieduża letniskowa wieś położona wśród lasów, 4 km na południe od Sulęczyna, nieopodal jez. Sumino. Lokowana w 1385 roku osada była początkowo dobrem rycerskim, a w czasach I Rzeczypospolitej własnością królewską. Tutejszy folwark należał m.in. do Gruchałów i Kostków. W XVII wieku we wsi działała karczma. W XIX stuleciu Zdunowice posiadali Laszewscy z Sulęczyna, którzy (jak podaje miejscowa opowieść) dobra te przegrali w karty. Jest to możliwe, bowiem ostatnim właścicielem byt tu niejaki Aleksander Marwitz. W 1891 roku majątek Zdunowice zakupił za 34 000 marek pruski fiskus i przeznaczył pod zalesienie. Dziś Zdunowice liczą kilkudziesięciu stałych mieszkańców i nie prowadzi tu asfaltowa szosa. Mimo to szeroko znany jest tutejszy pensjonat Chata Baryła, przy którym działa mała stadnina koni. WĘSIORY leżą 8 km na wschód od Sulęczyna. Jest to stara wieś szlachecka, z której wywodzi się liczny na Kaszubach ród Węsierskich. Ziemia jest tu uboga i kamienista, stąd też sama wieś nie prezentuje się najokazalej. Główną atrakcją jest leżące nad Jeziorem Długim cmentarzysko Gotów (I-II wiek naszej ery). Składa się ono z dwudziestu kurhanów, czterech kamiennych kręgów i ponad 140 grobów, usytuowanych na stoku zalesionego wzgórza. Uporządkowanie terenu i ustawienie tablic informacyjnych ułatwia dziś dotarcie do Kamiennych Kręgów. Początkowo przy drodze nad jezioro widoczne są tylko fragmenty jednego z kręgów, bowiem cały rezerwat znajduje się pośród młodnika na stoku, na wschód od drogi. Szczególnie ciekawe są znajdujące się na wzgórzu kręgi kamienne, które miały znaczenie obrzędowe i według radiestetów wykazują bardzo silne promieniowanie. Szczególnie negatywnie oddziałuje charakterystyczny nieduży kopczyk z różnej wielkości kamieni. MŚCISZEWICE, położone 4 km na północ od Węsior, przypuszczalnie były również zamieszkałe w czasach prehistorycznych. Na skraju wsi (przy drodze do Augustowa) jeszcze na początku XX w. znajdowało się ok. 350 kurhanów. W latach 1901 -1902 przebadano 13 z nich. Po wojnie wykonano tu tylko badania "ratunkowe" kilku kurhanów. Mściszewickie kurhany czekają na swój czas, ale uzględniając zainteresowanie, jakim cieszą się Węsiory, pewnie nastąpi to już niedługo. Od lat istnieje w Mściszewicach rezerwat geologiczny - jest nim pole o powierzchni 4000 m2, gęsto obsiane różnej wielkości kamieniami i głazami. Odwiedzając tę wieś, warto wstąpić jeszcze do przedwojennego kościółka i obejrzeć ludową kapliczkę nad jeziorem.

wczasy, nad morzem, zwiedzanie, wypoczynek, pomorze, jeziora, wieś, Kaszuby, Sulęczyno, Szwajcaria Kaszubska