Tanie domki na wczasy

Wokół Sierakowic i Sulęczyna

24 July 2013r.

WOKÓŁ SIERAKOWIC I SULĘCZYNA Zachodnią część powiatu kartuskiego tworzą gminy Sierakowice i Sulęczyno. Teren ten zwyczajowo nazywany jest Szwajcarią Kaszubską, ale pod względem geograficznym jest to już odrębny subregion związany z Pojezierzem Bytowskim (a nie Kaszubskim, jak reszta terenów powiatu). Przepływa tędy Słupia, odwadniająca m.in. duże jeziora rynnowe Pojezierza Bytowskiego: Gowidlino, Węgorzyno i pośrednio Mausz. SIERAKOWICE to duża gminna wieś, wydająca się bardziej miasteczkiem. W latach 80. XX wieku władze starały się nawet o przyznanie praw miejskich, z jakichś powodów jednak Sierakowice ich nie uzyskały. Dziś mieszkańcy są z tego raczej zadowoleni, bo jak mówią „Lepiej być porządną i bogatą wsią niż marnym miasteczkiem". Ehhh... mogłoby być na Kaszubach więcej takich wsi... Pierwsza wzmianka o Sierakowicach pochodzi z XIII wieku i doty- czy tutejszej parafii. W 1382 roku dobro to jako majątek rycerski f§ otrzymał Piotr z Lewina, jednakże był słabym gospodarzem i w 1440 roku z części jego gruntów utworzono wieś. W czasach I Rzeczypo-Itij spolitej Sierakowice stanowiłyfolwark królewski dzierżawiony przez ¥ rody szlacheckie. Od połowy XVII wieku gospodarowała tu rodzina Łaszewskich, która, jako dzierżawcy Sierakowic, była wymieniana jeszcze w 1867 roku. Pod koniec XIX wieku folwark znajdował się w rękach niejakiego Krebsa i liczył 882 ha. Dynamicznyrozwój Sierakowic przypadł na koniec XIX wieku. Po parcelacji folwarku osiedliła się tu około 100-osobowa grupa niemieckich kolonistów, ale Sierakowice zachowały polski charakter. Było to przede wszystkim zasługą tutejszych księży. Na początku XX wieku we wsi zbudowano ewangelicki zbór i przez Sierakowice poprowadzono linię kolejową z Kartuz do Lęborka. W1919 roku mieszkańcy wsi poparli przyłączenie tej okolicy do Polski. W okresie międzywojennym pograniczna gmina stanowiła ostoję endecji, której wielkim zwolennikiem był tutejszy proboszcz ks. Łosicki. Po wojnie ponowny boom gospodarczy nastał dla Sierakowic w latach 70., gdy okoliczne wsie stały się centrum drobiarskim. Wieś szybko się rozbudowywała i już na przełomie lat 80. i 90. nabrała charakteru miasteczka. Neogotycki kościół św. Marcina zbudowano na początku XX wieku (1903 r.). W zasadzie była to rozbudowa istniejącej drewnianej świątyni z roku 1822. Dziś stanowi on prezbiterium kościoła. Wyposażenie sierakowickiej świątyni w części pochodzi jeszcze z XVIII wieku. W 2000 roku po północnej stronie kościoła ustawiono oryginalny ołtarz papieski, który w 1999 roku stał w Pelplinie. Wykonał go sierakowicki artysta, a tutejsze władze sfinansowały koszty budowli. Przy okazji zagospodarowano pobliski plac ze stawem, tworząc niewielki park i amfiteatr. Obecnie jest to piękny park -dosonałe miejsce na krótki spacer. W południowej części Sierakowic znajduje się jeszcze druga świątynia - poewan-gelicki kościół św. Jana Chrzciciela z 1904 roku. Po sąsiedzku działa niewielkie Muzeum Ziemi Sierakowickiej (w Gminnym Ośrodku Kultury, przy wyjeździe ze wsi w stronę Kartuz). Muzeum, a w zasadzie izba regionalna, prezentuje sztukę ludową oraz stare narzędzia i przedmioty użytkowe z okolic Sierakowic (pn.-pt. 9-18, wstęp wolny). KAMIENICA KRÓLEWSKA leży 4 km na zachód od Sierakowic, na skraju Lasów Mirachowskich. Koło wsi znajdują się duże, lecz niezagospodarowane jeziora - Kamienickie i Święte. Nad Jez. Świętym działa całoroczny ośrodek wczasowy PKP Kolso. W lesie nieopodal Kamienicy Królewskiej wznosi się wzgórze, zwane Zamkową Górą, na którym według legendy znajdował się niegdyś obronny gród. W okresie wojny w pobliżu wsi działał oddział partyzancki Gryfa Pomorskiego. Bohaterskiej obronie partyzantów w bunkrze zwanym Gniazdem Gryfitów poświęcony jest obelisk ustawiony na placu koło przejazdu kolejowego. Choć Kamienica Królewska nie posiada zabytków, warto zajrzeć do tutejszego współczesnego kościółka, z pięknymi drewnianymi płaskorzeźbami zdobiącymi ścianę prezbiterium. GOWIDLINO, położone przy drodze z Sierakowic do Słupska i Sulęczyna, jest turystycznym centrum gminy Sierakowice. Najstarsze wzmianki o wsi pochodzą z połowy XIV wieku. Była zamieszkana przez chłopów i rybaków, a w czasach I Rzeczypospolitej należała do starostwa mirachowskiego i liczyła 9 łanów. Współczesne Gowidlino, poza kościołem i kilkoma budynkami z początku XX wieku, nie ma zabytków, bo w latach 60. XX wieku pożar strawił całą drewnianą zabudowę wsi. Neogotycką świątynię zbudowano z cegły i kamienia w latach 1866-1868. Z miejscowością tą w młodości związany był ks. Franciszek Grucza, przedwojenny działacz kaszubski, autor pierwszego przekładu Pisma Świętego na język kaszubski. Na południe od wsi rozciąga się potężne Jezioro Gowidliń-skie, otoczone łąkami, z łagodnie opadającym dnem. Trochę dziwi, że jeszcze nie powstała tu porządna plaża z zapleczem w postaci parkin- gu, ubikacji i jakiejś gastronomii. Przy południowym krańcu jeziora, w pobliżu wsi AMALKA, od kilku lat działa prywatna szkoła żeglarstwa. PUZDROWO to nieduża wieś leżąca w połowie drogi między Gowidlinem i Sierakowicami. Tędy także prowadzi najkrótsza trasa do Sulęczyna. Wieś ta była siedzibą rodową szlacheckiej rodziny Puzdrowskich. Tu także przyszedł na świat jeden z największych badaczy kaszubszczyzny - ks. Sychta. Dzięki uporowi i pracowitości pozostawił po sobie najbardziej wyczerpujący i obszerny ośmiotomowy słownik kaszubski. Równie bogata jest jego spuścizna dramaturgiczna i do dziś jego sztuki należą do kanonu repertuaru kaszubskich teatrów ludowych. Przed krytym strzechą, choć murowanym domem należącym dawniej do Sychtów, w latach 80. ustawiono obelisk z kaszubską inskrypcją poświęconą wielkiemu badaczowi.